Το στίγμα
ΣΤΙΧΟΙ Το στίγμα
πάνω σε μια Ρούσσικη χιονισμένη στέππα-
Και μέσ’ στα χιόνια, θησαυρούς
το άρπαγο μάτι βλέπει;
Ξανθέ φονιά, τι σ’ έφερε
σ’ αυτήν εδώ τη στέππη;
Μέσα στη νύχτα, φονικό
ποιανού έστηνες καρτέρι;
Ποιος σ’ έβλαψε τόσο μακριά;
Ποιον ξέρεις; Ποιος σε ξέρει,
εδώ που χρόνια εμόχθησε
το εργατικό το χέρι
να χτίσει την καλύβα του
και μια ζωή να φτιάσει;
Νυχτερινέ διαγουμιστή,
πώς θες να σε δικάσει,
το χέρι αυτό που του γκρεμνάς,
ότι από χρονιά χτίζει;
Ποια καταδίκη στο φονιά
και στο φασίστα αξίζει;
Τώρα φωλιάζουν στο άσαρκο
κρανίο σου σκοτάδια,
κι αφ’ της φυλής σου τα όνειρα,
είναι τα στήθια σου άδεια.
…
Κι ίσως μια μάνα, ένα παιδί!
Κάπου να σε προσμένει,
μα εσύ, θα μένεις πάντοτε
ξένος σε χώρα ξένη
κι η μνήμη σου που της ζωής
το νόημα θα λερώνει,
θα `ναι ένα στίγμα, ένας λεκές,
μέσ’ στο κατάσπρο χιόνι…