Τάση έκφρασης – 2007
ΣΤΙΧΟΙ Τάση έκφρασης – 2007
Μ’ αφορμή την τάση έκφρασης που έχω εδώ και χρόνια
Μ’ αφορμή μια εικόνα
Μ’ αφορμή ένα στίχο
Μ’ αφορμή ό,τι μου δίνει πάτημα για να ελπίζω
Με το γκρίζο γι’ αφορμή που με στίχο χρωματίζω
Νομίζω, τι; Πως γίνεστε μάζες σε ομάδες με κόμπλεξ για το ντύσιμο, μαλάκες
Ξύλο με πλάτες και να τες βγαίνουν οι κότες για να πουλήσουνε μαγκιά, όλοι μάγκες και καλά
Κολλημένα μυαλά ενώ στο σήμερα συμβαίνουνε τόσα πολλά
Ένας μαλάκας κυβερνά μ’ άλλους 300 από κάτω, επίπεδο που πιάσε πάτο
Μπουλούκια, ένας ένας για χαστούκια
Αντί να ενωθείτε μ’ ένα κοινό σκοπό, καλύτερη Παιδεία, πες μου πως να στο πω
Παίζετε ξύλο, μα κάτω απ’ τη μηλιά πέφτει το μήλο
Άμυαλοι γονείς καταπιέζουν χωρίς λόγους και μετά στεναχωριούνται για το μέλλον των παιδιών τους
Πώς να στο εξηγήσω;
Με τη γενιά μου να βαδίσω, πλασάρουν δυο μόδες και τις ακολουθάνε
Και το σχολείο πουθενά δε μας μιλά για τίποτα, για διαφορετικότητα, μ’ ηλίθια πρότυπα, με ταμπέλες στους ανθρώπους και στο ντύσιμο λογότυπα
Ελληνική κοινότητα που είναι για τα μπάζα, μια μάζα, με τα λουριά τους στη λάσκα
Ξύπνα μαλάκα!
(Sol)
Δρόμος νεκρός
Ένας δρόμος χωρίς φως είναι σαφώς ο ορισμός γιαυτό που λέμε κρατικός μηχανισμός
Και δυστυχώς υπάρχουνε παιδιά που δε μάθανε πως για να μπορέσεις να περάσεις πρέπει να ‘σαι οδηγός και καθαρός, κι έτσι απλώς μένουν στη μέση του δρόμου κι ολοταχώς ο πρώτος που θα τύχει να ναι βιαστικός δε δείχνει έλεος όπως κι ο κάθε περαστικός σαν άνεμος περνάει και δε δίνει το χέρι για βοήθεια
Αλήθεια, στα στήθια τα λευκά έχουνε φωλιάσει
Έδωσαν ποτέ αγάπη για να δουν αν πίσω θα ρθει πάλι;
Σαν το μπούμερανγκ, νούμερα που μετά δίνουν την θέση τους σε άλλους και μιμούμενα κάποιου είδους καρκίνο που εξαπλώνεται, σκοτώνουνε επίμονα
Από νήπια μας έχουν σε σχολεία, θερμοκήπια
Τα ήσυχα ζιζάνια πηγαίνουν για ξερίζωμα, για να μην χαλάσουν το ντεκόρ δε δίνω πήδημα
Ο δρόμος οδηγεί εκεί που οδηγούνται όλα ανεξάρτητα από φυλές, φύλο και πορτοφόλι
Κι αν όλοι πείτε πως τότε είναι ανώφελο, κατάλαβα τι είστε μέσα σ’ ένα δευτερόλεπτο
Εκκολάπτω ελπίδες πως σε λίγες στιγμές της διαδρομής θα ζήσω κάτι για το οποίο θα άξιζε κάθε στιγμή της ζωής
Και τότε δε θα χω αφήσει κάτι πίσω μα θα χω κάτι απέναντι για να κουβαλήσω