Δημήτρης Δημητριάδης

Ξημέρωνε πάλι δηλητήρια      

Ξεδίπλωσε      

Φυλάξου      

Ναρκοπέδιο      

Σύντομα      

Στους τέσσερις ανέμους      

Στου φεγγαριού τη σκοτεινή πλευρά      

Στον ύπνο του πουλιού      

Σκοτεινό κύμα      

Πρέπει να συντριβεί η δύναμη του ανθρώπου      

Πονά το αίμα μας      

Ποθάλωση      

Πάσχει από άνθρωπο      

Όπως μια γυναίκα      

Ο ακατάλυτος θρόνος      

Το στόμα του      

Το ποίημα      

Το αίμα είναι ο προορισμός της γαλήνης      

Τελεία και παύλα      

Λουΐζα      

Λεηλασία      

Κύκλοι στο μαύρο      

Κατάρτι η ζωή σου      

Καλλιτέχνης: Χίλια Χρόνια

Κάποιοι μονάχοι την κουβαλάνε πια      

Κανείς δε θα γλιτώσει από το διωγμό του λάθους      

Κάνε μου τη χάρη      

Καλύτερα      

Και σωπαίνουν τα ρούχα      

Και πώς ορίζεται το πούπουλο      

Θα πάντα εκεί      

Μια άλλη νύχτα      

Μη γυρεύοντας τίποτα      

Με το αίμα      

Μάτια από γαλάζιο έρεβος      

Μακάριοι      

Ήταν αιώνες θλιβεροί πνιγμένοι στην απάτη      

Η μπαλάντα του έαρος      

Η έκρηξη θα βρει τον εαυτό της      

Η άλλη, ήσυχη νύχτα      

Ιδού      

Έπασχε από άνθρωπο      

Ενίοτε στον ύπνο μου      

Είναι όλα έτοιμα      

Είναι η πρώτη άνοιξη μετά πολλούς χειμώνες      

Είμαι δικός σου      

Δεν έχει      

Δε γύρισαν την πλάτη τους να φύγουν      

Γιατί η ζωή είναι πάθος απαγορευμένο      

Βουνά ατέρμονα το χρώμα τους      

Αρχαίο γένος των ρούχων      

Απρόβλεπτα κάποια Νέμεσις θα πρωτοτυπήσει      

Από τρίτους      

Ανθρωπίαση. Ίαση από άνθρωπο      

Ανάσκελα κοιμούνται μαζί με τα σπαράγματα      

Αν πλησιάσεις τα παιδιά      

Αν δεν το ξέρεις      

Αμύνεσθαι περί πάτρης      

Άκουσε τη φωνή σου      

Άγιοι των αναπότρεπτων αμβλώσεων      

Α, πότε θα σταματήσει αυτό το λαχάνιασμα