Λουί Αραγκόν

Νυκτερινό      

Να τη επιτέλους      

Να τη επιτέλους      

Στα τελευταία ανθρώπινα σώματα      

Σκεφτείτε πως δε σταματά      

Σιωπηλό εγκώμιο      

Σίγουρα, σίγουρα θα μου πείτε      

Σε τούτο το κατάλυμα      

Σας αφήνω με τη σειρά μου      

Πρώτα σαν μεταλλαγή      

Πού κιόλας είδα να γεννιέται      

Πολύ αργά      

Ποιος θα τουςπίστευε      

Ποιμενικό      

Όταν ήμουν νέος      

Οι προσεγγίσεις του ερωτα και του φιλιού      

Οι πασχαλιές και τα ρόδα      

Οι λέξεις του τέλους      

Του δράματος πρέπει      

Το σώμα μου θυμάται στο πετσί του      

Το μέλλον ξεδιπλώνεται      

Τι με παίρνει από την Πάτμο      

Τα μάτια της Έλσας      

Credo      

Κρατιέμαι στο κατώφλι της ζωής      

Κόσμε ασύνειδε      

Κόκκινο μέτωπο      

Κι αναρωτιούνται για το βασικό      

Και θάρθει μια μέρα      

Και εγώ άξαφνα πτώμα      

Θα περάσετε από κει      

Θα γράψω αυτούς τους στίχους      

Μου μένει για την ώρα η πνοή      

Η ζωή θα `χει διαβεί      

Ιωσάφεθ, Ιωσάφεθ      

Έφθασα απ’ τη θάλασσα      

Ευτυχισμένοι όσοι πέθαναν για την αγάπη      

Ένας αετός σαν σκύλος      

Ένα φως ερεβώδες      

Είναι λοιπόν πρωί- πρωί      

Είμαι το πουλί      

Είμαι ο Ιωάννης του Γολγοθα      

Είμαι ο γέροντας της Πάτμου      

Διάλεξα να δώσω στους στίχους μου      

Δεν υπάρχει σπιθαμή      

Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη      

Δεν τα λέω αυτά      

Δεν ακούω πια στη φωνή μου      

Για να θριαμβεύσω πάνω στη δοκιμασία      

Για να `ρθω δω      

Βλέπω ό,τι μπροστά σας στέκει      

Αυτό το φέγγος      

Απουσία      

Αλλα ποιος ήλιος του μεσονυχτίου      

Αθώο αρχιπέλαγος