Αυτοί που χάθηκαν – 1999      

Σα πνεύματα γέρνουν μες τη νύχτια
σα φάντασμα φοβίζουνε τη σκέψη
σα χάδια απλώνουν την ψυχής τη παγωνιά
ζητιάνοι μοιάζουνε μέσα στη χάση και στη φέξη
ζούνε στο πόνο της καρδιάς και του μυαλού
υπάρχουν στην αχολόη των βογκητών του δάσους
κρύβονται σ αναμνήσεις και στιγμές ενός τρελού
και στα λημέρια ξωτικού απ τα όνειρα σου
υπάρχουνε στις στάλες της βροχής
σε απόκρημνα βουνά και πεδιάδες
σε σκιάχτρο ένα φίλο έχουν βρει
και σ ουρανούς με αρχηγούς όμορφες ναϊάδες
γυμνή είναι μες του κόσμου τη ζωντάνια
εντάξει όμως απέναντι στη μοίρα
τώρα καθένας θα γυρεύει για μετάνοια
ενώ θα σκέφτεται «από τη ζωή τι πήρα»
ο χρόνος το κορμί τους έχει φθείρει
η ελπίδα ζωντανεύει όμως το πνεύμα
θέληση διχασμένη σε γιοφύρι
άραγε τι θα διαλέξει ζωή ή φθορά στο ρεύμα
βάσανο ο παράδεισος τραγούδι η αμαρτία
παρούσες οι ψυχές τους στους αιώνες
μα απαρατήρητοι σε άπιστων περνάνε τη λατρεία
ζωή μου κάνε τους να νικήσουν όλους τους κανόνες
νεκροί φαντάζουνε στους πιο πολλούς ανθρώπους
θνητοί που δρόμο χάσανε και πήγαν για αλλά μέρη
τι κρίμα που η ζωή ταξιδεύει σ άλλους τρόπους
σκιές σε βροχερό καλοκαίρι.

Ακριβοπληρωμένο το όνειρο τους χάθηκε μακριά,
μα η ψυχή του και η φωνή τους έμεινε στη γη
ξέχασαν να περάσουν στην άλλη τη μεριά
θύμωσε ο χάρος που δεν νιώσανε τη φυγή
πανε ταξίδια οι σκέψεις στου ουρανού τα μονοπάτια
δεσμά τη σάρκα την κρατάνε στο χώμα
παραπονεμένα λόγια παραπονεμένα μάτια
τι ειρωνεία να ικετεύουν για ένα θάνατο ακόμα
διχασμένη τους σκέψη με κάθε ήχο
θυμάσαι όνειρα που πια δεν έχουν
της καρδιάς δαιμονισμένων συναντάνε το χτύπο
μα στο τέλος μετανιώνουν και αρχίζουν να τρέχουν
ένα αίνιγμα ολάκερη η ζωή τους
που όλο προσπαθώ μα δεν μπορώ να λύσω
κάθε τόσο παλεύω να απαντήσω στην ευχή τους
μα μονάχη δεν μπορώ να τους φέρω πάλι πίσω
κρύβονται στα ίχνη απ τη παλιά τους ζωή
και συμβιβάζονται στους νόμους του καινούριου τους κόσμου
φτιάχνουν ιστορίες γυρεύοντας πνοή
να κρύψουν προσπαθούν στους εφιάλτες το φως μου
σε βουβά ουρλιαχτά σε βαμμένα αγκάθια
κουρασμένοι οδοιπόροι στα ίδια τους τα πάθη
καλυμμένοι με χιτώνες σε δρόμο για παλάτια
που ανταμείβουν όποιον κατάφερε να μάθει
αιχμάλωτοι και συνάμα φυγάδες
αυτοί που φύγανε δεν παύουν να υπάρχουν
δούλοι και συνάμα αφεντάδες
αυτοί που χάθηκαν μια ελπίδα πάντα θα χουν.