Αφήγηση Καζαντζάκης-Ζορμπάς – 1976      

Πες μου Ζορμπά, πρώτη φορά είναι που πας στην Κρήτη;
Έτυχες να `κανες ποτέ με Κρητικούς παρέα;
Αχ αφεντικό, όταν ήμουνα στα μαύρα μου τα γένια
τριανταδυό τα δόντια μου και το μυαλό τρακόσια,
μπορεί και πεντακόσια, αλλά τετρακόσια δεν τα `χα.

Έκανα τον πραματευτή σε χώρες και κοντοχώρια
κι είχα σε κάθε ένα χωριό όλο και καμιά χήρα.
Φτήνια, ζωή καλόβολη για τη Μακεδονία
μα σ’ αυτήν την καλοπόρευση που `χαμε εμείς κει πάνω,
να μη σου τα πολυλογώ ξεσπάθωσε η Κρήτη
πάνω στα `97 και πιάνει το ντουφέκι
και παρατώ τις πραματιές και την καλοβολάδα
μαζί με τς άλλους ρέμπελους και να `μαστε στην Κρήτη.

Θαρρείς εδά αφεντικό πως θα σου τ’ αραδιάσω
πόσα κεφάλια τούρκικα εκάρφωσα στον τρίφτη,
πόσες κοιλιές εξέσκισα και δάγκωσα καφάδες
όπως τα λένε οι Κρητικοί; Ντρέπομαι, δεν το κάνω.
Γιατί εδά έχω λογική και σκέφτομαι ο έρμος.
Πόσα αφτιά εκόψαμε και πόσες ατιμίες,
πόσες κλωψιές, πόσες σφαγές εκάναμε οι αντάρτες.

Και να φωνάζεις του Θεού να κατεβεί κι εκείνος
να βοηθήσει δα κι Αυτός σε τούτα εδώ τα χάλια.
Δεν εκατέβηκε βέβαια αλλά του φωνάζαμε βοήθεια.
Και ούλα αυτά εφέρανε τον πρίγκιπα στην Κρήτη,
τη λευτεριά, τη λευτεριά. Αφεντικό τη λευτεριά, τη λευτεριά.
Φωνές, χαρές, αλαλαγμούς, χορούς και πανηγύρια
την ώρα αυτή που πάτησε ο πρίγκιπας στη Σούδα
μα δεν εκράτησε πολύ κι ύστερα πάλι άλλα
να μη στα πολυλογώ, αλαξοβασιλίκια.

Κρήτη με δάφνη και μυρτιές, σημαίες, μπαϊράκια
κι ένα λαό ολότροζο για την ελευτερία.
Ώστε αυτά τα φονικά και ποταμούς το αίμα,
χρειάζεται η λευτεριά για να `ρθει στους ανθρώπους;