Δεύτερο ποίημα για τα πουλιά
ΣΤΙΧΟΙ Δεύτερο ποίημα για τα πουλιά
ακούγονται μι-σολ, λα-σι, ρε-φα
ρίζες, φτερά, χορτάρια
και παραπίσω τρίτος όροφος
αταίριαστος ο Παναγής
με τις φωνές του σώματος
καντήλια και ξεσταύρια και χριστοί
πέφτουν επάνω στο μωρό
αστέρι σβήνοντας σε λάσπες
γι’ αυτό κρυώνω λες; ή που
θαμποί διάδρομοι με φως ηλεκτρικό
άσφαλτος, λάστιχα, λεκέδες που σε γδέρνουν
ώρες πετρελαίου, κλεψύδρα δες, αδειάζει
ένας πηχτός αέρας τυλίγεται, τυλίγει
μπουζούκια και στιφάδο η Φανή
κάθε Σάββατο έρωτας
λαρύγγι ο φωταγωγός μαθαίνεις
φέρνει εικόνες με κατεβασμένα βλέφαρα
δεν γίνονται Ανθούλα ποιήμα.
Γι’ αυτό κρυώνω λες; ή που
Διψάω σου έγραφα πριν χρόνια
Πριν χρόνια απάντησες
Δεν το άνοιξα
Μήπως και δεν; φοβήθηκα
Έπειτα πάλι έπεφτε ο καιρός
σα χώμα σε ταφόπλακα
Το γράμμα βάθαινε
Εσύ παντρεύτηκες; Μήπως και δεν;
Κι έτσι φορτώθηκα τη μοναξιά μου.
Γι’ αυτό κρυώνω λες; ή που.