Δρόμοι – 2009      

Σ’ ένα γύρο του θανάτου κρυμμένοι
οι δυο μας είμαστε από χέρι χαμένοι
νιώθεις τον ίσκιο ν’ απειλεί το κορμί σου
και το μυαλό σου είναι η υγρή φυλακή σου

Τα μάτια σου όταν κλείνουν χάνουν το χρώμα
και το κορμί σου φιλάει το χώμα
στιγμές που νιώθεις την καρδιά σου να καίει
και μια φωνή από μακριά να σου λέει

Συγχώρα με αν ζω με πάθος
μα υπάρχει χώρος στη ζωή για το λάθος
κι αν κάποια μέρα δεις ν’ αλλάζω γνώμη
θα `ναι αυτομάτως ανοιχτοί όλοι οι δρόμοι

Μέρες περνούν σε βρίσκουν μόνο στο σπίτι
παγιδευμένοι κι οι δυο σ’ ένα δίχτυ
μαύρη η τύχη που σκορπάς στη ζωή σου
ποιος δαίμονας φλερτάρει με την ψυχή σου

Λέξη δε λες για όλα όσα συμβαίνουν
τα δάκρυα στα βλέφαρά σου πληθαίνουν
στιγμές που νιώθεις την καρδιά σου να καίει
και μια φωνή από μακριά να σου λέει

Συγχώρα με αν ζω με πάθος
μα υπάρχει χώρος στη ζωή για το λάθος
κι αν κάποια μέρα δεις ν’ αλλάζω γνώμη
θα `ναι αυτομάτως ανοιχτοί όλοι οι δρόμοι