Η μικρή αγάπη      

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα σπίτι
κατοικούσε ένα κοριτσάκι εφηβικής ηλικίας παιδάκι
όμορφο σαν την αγάπη, Αγάπη το όνομα της ήταν
Αγάπη πάλι θα στο ξαναπώ μη ξεχάσεις
Εκεί ζούσε κι ο μαλάκας, ο μαλάκας πατέρας της χήρος της νεκρής της μάνας
χωρίς λόγο βάραγε την αγάπη λες κι είχε κάτι με δαύτη
λες κι είχε κάτι πάθει κι αυτός σαν παιδάκι, τέλος πάντων
η Αγάπη δε μίλαγε, μόλις μίλαγε ο πατέρας τη βάραγε
δε σταμάταγε μέχρι αίμα να δει
κι η Αγάπη παρέμενε σιωπηλή σε ένα δωμάτιο 2χ3
στου τοίχου τη γωνία με τα γόνατα στα χέρια να κρατά
να προσπαθεί να μη μισήσει τον ίδιο της το μπαμπά
μα απ’ αυτούς που περιμένουμε ένα `’ναι’’ στο μ’ αγαπάς
καμιά φορά είναι ό,τι χειρότερο έχουμε για μας

Οι γείτονες ακούγαν τις φωνές μα για κάποιο λόγο
κανείς δεν έδινε σημασία σε αυτές
κάποιοι λέγαν πως τον πατέρα ξέραν και
πως δε τα βαζαν μαζί του γιατί τον τρέμαν
Είχανε κι αυτοί έναν τέτοιον λέει, ακόμα δεν τους καταλαβαίνω
μα δεν έχει σημασία εγώ σε τι πιστεύω
το γεγονός παραμένει, η Αγάπη υποφέρει
κι ο μαλάκας πατέρας της ανενόχλητος καταστρέφει
Κάπως έτσι η Αγάπη μεγάλωνε διαλυμένη με μελανιές
όποτε τολμούσε να πει μια λέξη
με μια πόρτα κλειδωμένη, αναγκασμένη να μένει κάπου που δεν μπορούσε
να προσφέρει αυτά που θέλει

Μια μέρα κλασσική, η Αγάπη είχε αρπάξει τόσο ξύλο
που φοβόταν να φοβηθεί
και παίρνει αγκαλιά τον πατέρα της και εκείνος την ρωτάει “τί;!”
“Μπαμπά ό,τι και να κάνεις εγώ σε αγαπώ πολύ”
Κι ο μαλάκας αντί να συγκινηθεί
παίρνει την κόρη του και την πετάει στο δρόμο σαν σκυλί
πάει να χαθεί
και τότε εκείνη τον αποχαιρετά χαμογελαστή,
γιατί η Αγάπη συγχωρεί

Κι από τότε γυρνάει στους δρόμους
και ψάχνει να βρει κάποιους τρελούς που λένε πως την ψάχνουνε κι αυτοί
Άλλοι λένε πως έχει χαθεί, άλλοι λένε πως είναι νεκρή
κι άλλοι πιστεύουνε πως έχει φύγει απ’τη Γη
Ναι μπορεί, κι έχουν περάσει και χιλιάδες χρόνια
αλά πιστεύω πως η Αγάπη κυκλοφορεί κάπου ακόμα
μπορεί να’ναι σε δρόμους ή ανάμεσα σε φίλους
εγώ πρέπει να την είδα μια μέρα γράφοντας στίχους..