Κασσάνδρα – 1978      

Τίποτα δεν έχει να ξεχάσεις
Να θυμηθείς δεν έχει τίποτα
Φθαρμένα συναισθήματα
Σα ρούχα του θεάτρου
Π’αλλάξανε πολλούς ηθοποιούς
Η ομορφιά είναι μαύρη κι ήσουν
Στο γυμνωμένο δάσος μια σπατάλη
Πετροβολώντας με χαρά κι αγριοκάστανα
Ένα ρυάκι λιγοστό σαν τη ζωή μας
Έγινε η στέρηση άγαλμα
Ένα μεγάλο παρηγόρημα
Σαν την Αγια Σοφιά
Πάλι μου φράζεις τη φωνή με την παλάμη
Στοχάσου λίγο τη θάλασσα
Ξοδεύεται για δυο μικρά χαλίκια
Στοχάσου λίγο τη μεγάλη κάμαρα
Με τις γυναίκες που κεντούσανε ψευτόριζα
Την όμορφη πώς έκρυβε τα μάτια της
Όταν την ρωτούσαν για τον ένοχο
Ήταν ακόμα και στην πτώση του ακατάδεχτος
Καθώς τον σήκωνα στο στήθος μου απ’ το χώμα
Κι έβγαιναν τα φίδια από τα χαλάσματα
Τα φίδια βγαίνανε να ακούσουνε τα αηδόνια
Μα τώρα απόμεινα γυμνή
Κι η γύμνια μου δική σας
Στοχάσου λίγο τη θάλασσα
Ξοδεύεται για δυο μικρά χαλίκια
Τρέχει το αίμα κάποτε
Με καταρράχτες μες στις φλέβες
Κι είναι τα πιο πολλά ασήμαντα
Μόνο που τα διαβάζεις λαθεμένα
Νύχτες με χάσματα ψυχής
Και παρακάτω
Όλα τελειώνουνε στο θάνατο