Κι όλο ρωτώ      

Πήρα το δρόμο τον πικρό,
πήρα το δρόμο τον πικρό
που πουθενά δεν βγάζει,
καημός δένει τα χείλη μου,
καημός δένει τα χείλη μου,
αίμα η καρδιά μου στάζει,
αίμα η καρδιά μου στάζει.

Κι όλο ρωτώ κι όλο ρωτώ
και την αγάπη μου ζητώ,
μα απόκριση δεν έρχεται
κι ελπίδα μου βουλιάζει,
κι ελπίδα μου βουλιάζει.

Στρατί – στρατί και χάθηκα,
στρατί – στρατί και χάθηκα,
το νυχτοπούλι κράζει,
πήρα το δρόμο τον πικρό,
πήρα το δρόμο τον πικρό
που πουθενά δεν βγάζει,
που πουθενά δεν βγάζει.

Μα όσο ρωτώ, μα όσο ρωτώ
για την αγάπη που ζητώ,
ξανοίγει ένα χαμόγελο,
κάπου μακριά χαράζει,
κάπου μακριά χαράζει.