Κλαίω γρουσή μου – 1971      

Μες στα φύλλα της καρκιάς μου μερακλίνα μου ρουσού
τέλια ύστερις κοντά τους εξιβλάστησες τζιαι σου.
Μα οι ρίζες σου ετραβήσαν στα βαθκειά μου τα νερά
τζι’ έντυσες τον έρωταν μου με του παωνιού φτερά
τζι’ έντυσες τον έρωταν μου με του παωνιού φτερά
Τζι’ ούλλα που να σε τραβήσαν έβκεις άξιππα ψηλά
που ξεράναν στον νοσιόν σου όσα `κόψαν χαμηλά
που ξεράναν στον νοσιόν σου όσα `κόψαν χαμηλά
Τζι’ ούλλα που να σε τραβήσαν έβκεις άξιππα ψηλά
Εσού τζοιμάσε μα γιω γυρίζω
τζι’ αγρυπνησμένος ποκαματίζω.

Τζι’ έτσι έμεινες για πάντα πόσσω μου να κυβερνάς
τζιαί να τρως που το κορμίν μου την ζωήν σου να περνάς.
Μα χαλάλιν σου. Γιατ’ έσιει πιόν που τζιείνον τον τζιαιρόν
η ζωή μου γλυκανίσκει σαν της βρύσης το νερόν.
η ζωή μου γλυκανίσκει σαν της βρύσης το νερόν.
Ως τζι’ η γνώμη σ’ον γρουσάφιν σαν την πλούσιαν σ’ ομορφκιάν
Τζι’ έτσι εγέμωσες μανιέρες την δικήν την καρκιάν.
Τζι’ έτσι εγέμωσες μανιέρες την δικήν την καρκιάν.
Ως τζι’ η γνώμη σ’ον γρουσάφιν σαν την πλούσιαν σ’ ομορφκιάν
Εσσού τζιοιμάσε μ’αρώτα γιώνι…
τρώμε το ταίρτιν ώσπου νυχτώνει.

Τ’ αμμάδκια σου τα βρύδκια σου τζιαι τα στομόσιείλα σου
πολλές καρκιές εκάψασιν πολλούς εν να κρεμάσουν
Αφούτις εν εδύνεσουν έρωταν να με πράξεις
σαν ήμουν πέτρα ριζιμιά γιατί να με ταράξεις ;
σαν ήμουν πέτρα ριζιμιά γιατί να με ταράξεις ;
Τους τόπους που φιλιούμαστιν θωρώ τους τζι’ εν να σπάσω
φαινέστε μ’ όπεσεν φιλίν τζιαί σσιύφκω να το πιάσω.
φαινέστε μ’ όπεσεν φιλίν τζιαί σσιύφκω να το πιάσω.
Τους τόπους που φιλιούμαστιν θωρώ τους τζι’ εν να σπάσω
Εσού τζιοιμάσε μα γιώ `ν νυστάζω
κλαίω γρουσή μου αχ τζι’ αναστενάζω!…
κλαίω γρουσή μου αχ τζι’ αναστενάζω!…