Κουφάρι – 1994      

Κουφάρι κρεμασμένο στον τοίχο
γλυκά με σκοτώνεις
με της μουσικής σου τον ήχο
με απομυζείς
ντροπαλή μα κι ευαίσθητη φύση
σε νιώθω
όταν η θλιμμένη φωνή σου πάει να γίνει σχοινί
πλήρωσες το τίμημα της σιχαμάρας του πλήθους
μόνος για πάντα θα είσαι
όπου κι αν περπατάς

Κουφάρι κρεμασμένο στον τοίχο
με βασανίζεις
μέσα στο λαβύρινθο των στίχων σου
ονειροπολώ
η λύτρωση δεν ξέρω αν σε άγγιξε ποτέ
το πένθιμο πέπλο τυλίγει όλο το σκηνικό