Μια κόρη Βρονταδούσαινα – 2008      

Mια κόρη Bρονταδούσαινα ύφαινε και ξεφαίνε
κιλαηδισμός τ’ αργαστηριού,
κιλαηδισμός τ’ αργαστηριού κι ο χτύπος του χτενιού της,
πουλάκι πήγε κι ήκατσε,

πουλάκι πήγε κι ήκατσε πάνω στο ξυλοχτένι.
Δεν ηκιλάδγιε σαν πουλί ούτε σαν χιλιδόνι,
μόνο κιλάδγιε κι ήλεγε ανθρωπινή μιλίτσα:
Xριστέ, και να ’σπανε η οτρά1 νά φθείρει το μασούρι.
Kι η κόρη ηραθύμισε, βγαίνει στο παραθύρι,
βλέπει τση χήρας τον υγιό στ’ άλογο καβαλάρη.
Εμέ κόρη παντρεύουνε κι άλλη κόρη μου δίνουν
κι α θέλεις και χρειάζεσαι, κουμπάρα γιά να γίνεις.
Ήπιασε κι ηστολίζουνταν τρεις μέρες και τρεις νύχτες,
βάνει τον ήλιο πρόσωπο και το φεγγάρ’ αστήθι,
την όχεντρα τη πλουμιστή κορδέλα στα μαλλιά της.
Παπάδες σαν την είδανε ήχασαν τα νερά ντους2
και τα μικρά ψαλτόπουλα χάσαν την ψαλμουδιά ντους.
Παπά κι αν είσαι χριστιανός κι αν είσαι βαφτισμένος
παράγυρε τα στέφανα και βάλτα στην κουμπάρα.
Kι η μάνα ντης ηστέκουνταν όξω στο σταυροδρόμι.
Kαλώς τηνα την κόρη μου την αξιοτιμημένη,
κουμπάρα τήνε ’πόστειλα και νύφη κατεβαίνει.

1οτρά, τρα: χρυσή κλωστή
2τα νερά ντους: μάλλον, τα ιερά τους