Ο θάνατος της κόρης – 2005       

Γνωρίζω κάποια μυστικά που δεν τα ξέρουν άλλοι
αφού ξεχώρισες απ’ την αγκάλη,
απ’ την αγκάλη του παντός πριν της ζωής το κύμα
σε ρίξει στ’ ακρογιάλια μας με κόρης αγνό σχήμα.

Αφού ξεχώρισες ψυχή λευκή σαν γαλαξίας
απ’ τη γαλήνη της ανυπαρξίας,
ένιωσες πρώτα τη ζωή μέσα στης γης τα βάθη
ακίνητη, άνεργη, θολή και δίχως νου και πάθη.

Πετράδι πρωτοβρέθηκες, βαθιά σ’ ανήλια μέρη
και μιαν ημέρα σκόρπισες λευκή φεγγοβολιά
μα πριν στολίσεις κανενός το χέρι
και στέμμα πριν πλουτίσεις βασιλιά,
η μοίρα ήρθε την λάμψη σου να κόψει
και χάθηκες κι άλλαξες όψη.

Κι ακόμ’ ανέβεις ένα σκαλοπάτι
τη σκάλα την τεράστια, την ζωή
κι έγινες κρίνο ολόλευκον αλλά προτού ένα μάτι
να σ’ αντικρίσει και προτού να σε χαϊδέψει μια πνοή,
η μοίρα σε ξερίζωσε, μαράθηκες και πάλι, μορφήν επήρες άλλη.

Άλλη ακριβότερη μορφή, με πιο σοφά στολίδια
και κύκνος γλυκοτάραξες της λίμνης τα νερά.
Αλλ’ όμως πριν ανοίξεις τα φτερά
γοργά για μακρινά, για μακρινά ταξίδια,
η μοίρα κάρφωσε το πέταμά σου
και πέθανες κι ανοίχτηκαν άλλοι ουρανοί μπροστά σου,
άλλοι ουρανοί κατάβαθοι και ασύγκριτοι κι εφάνης
στα νυχτωμένα μάτια μας, ολόφωτη παρθένα.

Αλλ’ όμως πριν να κάνεις την ευτυχία μιας καρδιάς
που είχε πλαστεί για σένα, της μοίρας ήταν η βουλή
και σ’ έβαλαν να κοιμηθείς πάλι βαθιά στο χώμα…
Ψυχή, ποιο σχήμα σε προσμένει ακόμα;
Ποιος κόσμος εντελέστερος παρθένα σε καλεί;

Αλλά γνωρίζω κάποια μυστικά που δεν τα ξέρουν άλλοι.
Δε σε τραβάει κανένα περιγιάλι,
δεν έχεις πια καρδιά, ευωδιά, ακτίνες και φτερά
και δε σε ξεχωρίζει πια θωριά, ομορφιά καμιά.
Δε σε μεθάει του κόσμου πια η χαρά,
του κόσμου δε σε δέρν’ η τρικυμία.

Τίποτε πλέον τ’ όνειρο του κόσμου, όνειρο πλάνο,
πια τίποτε στα μάτια σου δε θα το ξαναφέρει
και πια ν’ απλώσει δεν μπορεί, ψυχή,
σ’ εσένα πάνω η μοίρα σιδερένιο χέρι.

Η θεία του παντός δικαιοσύνη
η ολάγρυπνη, την άφραστην ανάπαυση σου δίνει
γιατί από τη στιγμή τη μακρινή που ήρθες, ξεχώρισες
ψυχή λευκή σαν γαλαξίας απ’ τη γαλήνη της ανυπαρξίας,
άδολη, πάναγνη έζησες, έλαμψες, μοσχομύρισες.

Γι αυτό μες’ τη γαλήνη την παντοτινή,
μες’ στην ασάλευτη γαλήνη εγύρισες.