Παντέρημος μες στο ντουνιά      

Παντέρημος μες τον ντουνιά
μ’ άφησε πια η μοίρα
και μες τη μαύρη μοναξιά,
το δρόμο μόνος πήρα.

Φίλους πολλούς δε γνώρισα,
στη ψεύτρα αυτή τη σφαίρα
κι όμως δε μου γλυκάνανε,
τα χείλη μου μια μέρα.

Έχω πια μείνει μοναχός
σαν έρημο καράβι,
σαν το λιθάρι το φτωχό
με πήρε το ποτάμι.

Αχ Στελλίτσα με την τραμπούκα σου.

Φίλους πολλούς δε γνώρισα,
στη ψεύτρα αυτή τη σφαίρα
κι όμως δε μου γλυκάνανε
τα χείλη μου μια μέρα.