Πεπτωκός – 2017      

Φτερά σπασμένα! Δάκρυ που ανθίζει!
“Δεν έχω άγγελμα” μου ψιθυρίζει.
Χλωμό χαμόγελο το πέταγμά του,
ανθρώπου αμάρτημα η αγκαλιά του.

“Θεούς δεν πίστεψα κι οφθαλμαπάτες,
Αδάμ και Εύα μου βαριές μου πλάτες.
Κουράστηκα άγγελος που κλαίει να είμαι
κι ετούτα άχρηστα εδώ, μου είναι.”

Μήλο μου κόκκινο
γελάν τα φίδια,
στη γη ο παράδεισος
πετάει σκουπίδια.
Άγγελους δαίμονες
τενεκεδένιους,
που ψάχνουν έρωτες
σακατεμένους.

– Φτερά που ζήταγα για να πετάξω,
γλυκέ μου άγγελε, τι να σου τάξω;
– Δε θέλω τίποτε, γελάει, στα δίνω!
Κι έτσι φορτώθηκα Φτερά και Θρήνο!