Ποτέ πια
ΣΤΙΧΟΙ Ποτέ πια
Θύμηση! Θύμηση! Τι θες; Στον άτονον αγέρα
έκανε το φθινόπωρο τη κίσσα να πετιέται
κι ο ήλιος μια μονότονη σφεντόνιζεν αχτίδα,
στο δάσος κείνο το χλωμό που μαίνονταν μελτέμια.
έκανε το φθινόπωρο τη κίσσα να πετιέται
κι ο ήλιος μια μονότονη σφεντόνιζεν αχτίδα,
στο δάσος κείνο το χλωμό που μαίνονταν μελτέμια.
Μονάχοι πορευόμαστε σε στοχασμούς δωσμένοι,
εγώ κι αυτή -με τα μαλλιά στις αύρες και τη σκέψη.
Ξάφνου, τη συγκλονιστική ματιά της στρέφοντάς μου:
-“Ποια ήταν πρώτη αγάπη σου;” είπ’ ηχερή η λαλιά της,
μέταλλο ζον, μ’ αγγελικό, πλέρια καθάριο τόνο.
Μ’ εν άφραστο χαμόγελο της απεκρίθην μόνο,
και τ’ άσπρο της ασπάστηκα, ευλαβικά, το χέρι…
Τ’ άνθος το πρώτο! α πόσο μοιάζει μυρωμένο!
Πως μ’ ένα ψίθυρο στενάζει τρισχαριτωμένο
το πρώτο “ναι” που βγαίν’ απ’ τ’ ακριβά τα χείλια.
Στίχοι για το τραγούδι Ποτέ πια του έτους σε στίχους Paul Verlaine και σύνθεση Αμελοποίητα από το album .