Σκοτεινός Θεός      

Μια κιθάρα στον ώμο,
παντελόνι τριμμένο φορεί
εκεί δίψα δυνατή τον πιάνει
περπατούσε μέτωπο στη βροχή.

Είχε χάσει έναν φίλο
που `χε κλέψει το γέλιο απ’ τη γη
τώρα μόνος στο δρόμο,
στη σιωπή.

Τώρα πια μόνος απομένει
μες στο πλήθος μοναχός.
Συντροφιά δεν υπάρχει,
μοναξιά κι ουρανός, σκοτεινός Θεός,
πού να βρει ένα άλλο φως;

Τώρα κλαίει για τον φίλο
μοναχός στη ζωή δεν μπορεί
κάθεται και μιλάει,
το σκοτάδι ρωτούσε να τον βρει.

Μιαν απόφαση πήρε
στην αγάπη κοντά να βρεθεί,
συντροφιά τώρα βρήκε
για να ζει.