Στη δύση της γενεάς
ΣΤΙΧΟΙ Στη δύση της γενεάς
Πες μας τους πόνους που `πες και ξαναπές.
– Με μοίρανε στα σπάργανα μου η Μοίρα
να τραγουδάω τις στείρες τις αγάπες
και τ’ άκαρπα φιλιά να κλαίω τα στείρα.
– Με μοίρανε στα σπάργανα μου η Μοίρα
να τραγουδάω τις στείρες τις αγάπες
και τ’ άκαρπα φιλιά να κλαίω τα στείρα.
Πέρ’ από μένα δε θα ξαναζήσει
η αρχαία μας γενεά – πάπποι προπάπποι
και πάντα μες το ρόδινο μεθύσι
θα πνίγω μόνος τη στερνή μου αγάπη.
Κ’ έσωσα πρώτος όπου σώνει ο δρόμος
που η Θάλασσα η Νεκρή τον κόβει, η μαύρη
της τρίτης γενεάς μου ο κληρονόμος!
Το ξένο κρίμα μου άφταιγος δε θα `βρει.
Δε θα να ζω, συνόριστος δεσπότης,
σε μια βαθιά γωνιά του αίματός του
να τρυγάω τον πρώιμο ανθό της νιότης
σαν το κρυφό σκουλήκι πόθου αρρώστου.
Σώνω στερνός εκεί που σώνει η στράτα
που εμπρός το δάσος το άβατο την κόβει
μέσα θρηνούν τ’ ανώφελα τα νιάτα
και των τελείων θανάτων κλαιν οι φόβοι.
Στίχοι για το τραγούδι Στη δύση της γενεάς του έτους σε στίχους Γιάννης Γρυπάρης και σύνθεση Αμελοποίητα από το album .