Της Ζερβοπούλας      

Κάτω στον κάμπο τον πλατύ, τον όμορφο τον τόπο,
μαζεύτηκαν οι γέμορφες να χτίσουν μοναστήρι.
Τα περιστέρια κουβαλούν, τα χελιδόνια χτίζουν.
Σαν χτίσαν κι αποχτίσανε πιάνουν χορό χορεύουν.
Μπροστά χορεύουν οι ξανθές και πίσω οι μαυρομάτες,
και μεσ’ τη μέση του χορού χορεύει η Ζερβοπούλα,
και λάμπαν τα μανίκια της, κι άστραφτ’ η τραχηλιά της.

Κι ο βασιλιάς εξέβγαινε να λαγοκυνηγήσει,
με εξήντα δυο λαγωνικά, σαράντα δυο ζαγάρια.
Και τ’ άλογο κοντοκρατεί και το χορό αγναντεύει.
“Να μη είχεν ήμουν βασιλιάς, να μη είχεν ήμουν ρήγας,
να πήγαινα να πιάνομουν σε Ζερβοπούλας χέρι,
πόχει ταχείλι κόκκινο σαν το ούρμο το κεράσι,
πόχει τα μάτια τα γλαρά, το γέλιο ζαχαρένιο,
και βαλαντώνει τις καρδιές, τρελαίνει τους λεβέντες.”