Το πικρό τσάι της ξενιτιάς      

Τη μοίρα μου αποφάσισα και πήρα μες στα χέρια
Πετούμενο καβάλησα και πήγα στον αέρα
Τη μάνα μου χαιρέτησα με τη φθαρμένη τσάντα
και είπα μητέρα μην πονάς θα `μαι ο γιος σου πάντα

Το τσάι μάνα είναι πικρό, πικρό το ομολογώ
πρόσφυγας είμαι στα Λονδίνα και με χει φάει η ρουτίνα

Μες στο Λονδίνο πνίγομαι και κλαίω απ’τον καημό μου
το χρήμα δε μου έφτασε φωνάζει το μωρό μου
στα Μπέρμπερις δε σταματώ, ο Αρμάνης μου `χει λείψει
εδώ στη μαύρη ξενιτιά θα με σκοτώσει η θλίψη

Το τσάι μάνα είναι πικρό, πικρό το ομολογώ
πρόσφυγας είμαι στα Λονδίνα και με χει φάει η ρουτίνα

Το τσάι μάνα είναι πικρό, πικρό το ομολογώ
πρόσφυγας είμαι στα Λονδίνα και με χει φάει η ρουτίνα