Το τραγούδι της στειρότητας      

Από πού να `ρχεσαι, αγάπη μου, μωρό μου;
Απ’ τις κορφές που `ν’ όλο απονιά;
Και, τι γυρεύεις, αγάπη μου, μωρό μου,
στο φόρεμά σου να βρω ζεστασιά;
Ας απλωθούν στον ήλιο τα κλαδιά
κι ας ξεχειλίσουνε της βρύσης τα νερά.
Γαβγίζει ο σκύλος στην αυλή μας,
στα δέντρα ο αγέρας τραγουδά,
κράζουν τα βόδια του ξωμάχου
και το φεγγάρι μου χτενίζει τα μαλλιά.
Τι θες, μωρό μου, από μακριά;
Του κόρφου σου τα κάτασπρα βουνά
ας απλωθούν στον ήλιο τα κλαδιά
κι ας ξεχειλίσουνε της βρύσης τα νερά.
Μωρό μου είν’ έτσι, θα στο πω:
Για σε, με σκίζουνε στα δυο.
Αχ, πως πονά η μέση μου.
Πού θα `ν’ η πρώτη κούνια σου;
Πότε, μωρό μου, πότε θά `ρθεις;
Σαν ευωδιάσει το κορμί σου γιασεμί,
ας απλωθούν στον ήλιο τα κλαδιά
κι ας ξεχειλίσουνε της βρύσης τα νερά…