Όταν φτάνουμε στην άκρη της σιωπής – 2016      

Όταν φτάνουμε στην άκρη της σιωπής
σ’ εκείνο το αδιέξοδο
του στενού ή του απεράντου
εκεί, εκεί, όταν φτάνουμε στην άκρη της σιωπής
που μονομιάς αχρηστεύεται κάθε ομιλία
και κάθε κίνηση, εκεί, είναι πάλι απλή και οικεία
χειρονομία μιας γυναίκας
εκεί, εκεί, όταν φτάνουμε στην άκρη της σιωπής

Που διορθώνει τη γραβάτα ενός άντρα
μπρός τη θεόρατη τζαμένια πόρτα
που το γυαλί της σχεδόν, δε διαχωρίζει σχεδόν, το σκοτάδι σχεδόν,
του θυρωρείου σχεδόν, απ΄το σκοτάδι σχεδόν του δρόμου
την ώρα ακριβώς του χωρισμού…
μια ωραία χειρονομία
εκεί, εκεί, όταν φτάνουμε στην άκρη της σιωπής
μια ωραία χειρονομία, που ανεβαίνει απ΄τις ρίζες του κόσμου

το χέρι της, διασχίζει όλη τη μοναξιά,
σεπτό μα και, μα κια αποφασισμένο
σαν να κρατά, τον άντρα πάνω απ΄το γκρεμό
σαν να κρατά, τον άντρα πάνω απ΄το γκρεμό
σαν να τον πνίγει για, να τον κρατήσει σαν
σαν να τον πνίγει για να τον κρατήσει
εκεί, εκεί, όταν φτάνουμε στην άκρη της σιωπής