Αν μιλούσε το ποτήρι – 1976
ΣΤΙΧΟΙ Αν μιλούσε το ποτήρι – 1976
Αν μιλούσε το ποτήρι κάθε βράδυ που τα πίνω,
θα ’ λεγε πόσο φαρμάκι στη ζωή μου καταπίνω,
για τον πόνο το δικό σου που σαν πυρκαγιά με καίει
και σκοτώνει την ψυχή μου, άδικα, χωρίς να φταίει.
θα ’ λεγε πόσο φαρμάκι στη ζωή μου καταπίνω,
για τον πόνο το δικό σου που σαν πυρκαγιά με καίει
και σκοτώνει την ψυχή μου, άδικα, χωρίς να φταίει.
Πώς να βρω τη γιατρειά με καρδιά κουρελιασμένη,
πώς να ζω στην απονιά με μι’ αγάπη γελασμένη,
ψάχνω να `βρω λησμονιά μέσα στου πιοτού τη ζάλη
μα κι αν πίνω κι αν μεθώ, πλάι μου σε βλέπω πάλι.
Εφιάλτης στη ζωή μου η σκιά σου μου `χει γίνει
κι η φωτιά που μου `χεις βάλει, απ’ τα στήθια μου δε σβήνει,
αν μιλούσε το ποτήρι κάθε βράδυ που τα πίνω,
θα ’ λεγε πόσο φαρμάκι στη ζωή μου καταπίνω.
Πώς να βρω τη γιατρειά με καρδιά κουρελιασμένη,
πώς να ζω στην απονιά με μι’ αγάπη γελασμένη,
ψάχνω να `βρω λησμονιά μέσα στου πιοτού τη ζάλη
μα κι αν πίνω κι αν μεθώ, πλάι μου σε βλέπω πάλι.
Στίχοι για το τραγούδι Αν μιλούσε το ποτήρι – 1976 Στράτος Διονυσίου του έτους σε στίχους Κώστας Ρουβέλας και σύνθεση Σπύρος Παπαβασιλείου από το album Πικρά κι ανθρώπινα.